هر آدمی شاید در عمرش فقط یک بار میتواند کسی را به تمامی دوست بدارد، تمامش را.
حتی تیرگیهای روحش را بپرستد.
خدا بسازد از آدمی که میداند آسمانی نیست.
نگاهش کند و دلش ضعف برود و بی آن که داشتن یا نداشتن آغوشش چندان مهم باشد، از حال خوب او به آرامش برسد.
محو شود، پنهان شود، گم شود در زوایای تنِ او حتی اگر به نگاهی از دور قناعت کند.
دل خوش کند حتی به بوسههای ناممکن قبل از خواب، به عکسی روی گوشی موبایلی.
هر کسی شاید فقط یک بار، با یک آدم، پرنده میشود...


? حمید سلیمی