حوصلهی هیچکس را ندارم، بالاخره آدم روزی به اینجای زندگی هم میرسد...
انگار خدا خواسته از کالبد تکرار بیرونم بکشد، فیلتر فریبندهی احساسات را از روی چهرهی سادهی آدمها برداشته و گفته "این تو و این حقیقت آدمها"... من اینروزها دارم آدمها را بدون فیلتر میبینم، کاملا صاف و حقیقی و بدون نقاب... اگر دوستشان دارم پشتش هزار و یک منطق نهفته و اگر نمیخواهم حتی ببینمشان برایش دلیل دارم.
این مدت به آدمهایی علاقمند شدهام که تا این لحظه نمیدیدمشان و از آدمهایی دل کندهام که تا قبل از این از آنها بت ساختهبودم.
منطق است دیگر! از یک جایی به بعد سر میرسد و بزرگت میکند، نقاب از چهرهها برمیدارد، ابر احساسات را کنار میزند و خورشیدهای حقیقت را بیرون میکشد. درستش هم همین است، آدم باید از یک جایی به بعد واقعبین باشد و بفهمد با عینک احساسات که به استقبال اتفاقات و آدمها برود؛ همه چیز زیباست، آدمها خنجر به دست و با نفرت، مقابلش میایستند و او بر لبهایشان مهر میبیند و در دستانشان عشق!
باید با قساوتِ تمام، این عینک خوشبینی را از مقابل دیدگانش بردارد و از یک جایی به بعد, عاقلانه دوست بدارد و عاقلانه زندگی کند....



? نرگس صرافیان طوفان