این روزها بهنظرم میآید که زمانِ حالِ من مدّت ندارد؛ چون آینده ندارد. زمان را از راهِ آینده و در نسبت با گذشته میتوان سنجید، اندازه گرفت و مدّت آن را حس یا تجربه کرد. هر دو طرف این معادله بههم خورده. بارِ گذشته چنان سنگین است که انگار آینده هم در گذشتهای جای گرفته که نیست؛ دیده نمیشود.
زمانِ حال بدون مدّتْ نوعی هیچی، تهی مداوم است. دشتِ بیمنظره، راهِ بی دررو و یا حرکتِ ایستاست.


? روزها در راه
? شاهرخ مسکوب