کاش می شد تمامِ آدم های غمگین و تنهایِ جهان را در آغوش کشید؛
برایشان چای ریخت، کنارشان نشست و با چند کلامِ ساده، به لحظاتشان رنگِ آرامش پاشید و حالشان را خوب کرد.
کاش می شد این را قاطعانه و آرام در گوشِ تمامِ آدم ها گفت؛
که غم و اندوه رفتنی است و روزهایِ خوب در راهند؛
که حالِ همه مان خوب خواهد شد ...


?نرگس صرافیان طوفان