این جور نیست که زندگی فقط به تاریکی و روشنایی تقسیم شده باشد. یک منطقهی میانی سایهدار هم هست. کار عقل سالم، تشخیص و فهم این سایههاست. کسب عقل سالم هم قدری زمان و تلاش میخواهد.
میدانی چی فکر میکنم؟ به نظرم خاطرهها شاید سوختی باشد که مردم برای زنده ماندن میسوزانند. تا آنجا که به حفظ زندگی مربوط میشود، ابدا مهم نیست که این خاطرات، به درد بخور باشد یا نه. فقط سوختاند.
آگهیهایی که روزنامهها را پر میکنند، کتابهای فلسفه، تصاویر زشت مجلهها، یک بسته اسکناس ده هزار تایی، وقتی خوراک آتش بشوند، همهشان فقط کاغذند. آتش که میسوزاند؛ فکر نمیکند، آه، این کانت است، یا آه، این نسخهی عصر یومیوری است، یا چه زن قشنگی!
برای آتش، اینها چیزی جز تکه کاغذ نیست. همهشان یکیست.
خاطرات مهم، خاطرات غیر مهم، خاطرات کاملا بدرد نخور؛ فرقی نمیکند. همه شان سوختاند.

? هاروکی موراکامی
? پس از تاریکی