روانشناس بودن خیلی سخت است چون چه در مطبت باشی چه نه، چه در خانهات چه در خیابان یا بانک یا هر جای دیگر، همیشه باید بهترین و کمخطاترین باشی. خطاهای همه زود کمرنگ و خطاهای تو خیلی زود پررنگ میشوند. همیشه عنوان"روانشناس" را یدک میکشی. هر جا باشی، فقط خودت آنجا نیستی، همه همکارانت آنجا هستند و هر خطای تو خطای همه آنان است. همه چشمها به سمت توست تا از تو بیاموزند یا خطاهایت را شکار و نقد کنند... تو باید بهترین باشی تا مراجعینت حرفهای تو را بهتر از همه بهخاطر بسپارند. کوچک ترین خطایی از جانب تو با تیر"مگر تو روانشناس نیستی!!!!!" شکار می شود ....





هرگز نباید تحت تاثیر هیچ حس عاشقانه ای قرار بگیری....بیش از حد عاقل بودن هم برازنده تو نیست..!!!!تحت تاثیر هیچ رفتار ناشایستی ، حتی حق عصبانی شدن هم نداری ..چون تو"یک روانشناسی"!!!!





بی تابی در سوگ از دست دادن عزیزی از جانب تو بسیار عجیب است....چون تو همان "سنگ صبوری" که همه از عالم غمهایشان به دنیای پر مهر و زیبای کلام و عشق تو پناه می آورند.....





روانشناسان "آموزگاران روزگارند" که خود با سختی روزگار دست و پنجه نرم می کنند و باز "لبخند بر لب دارند و امید ناامیدانند"