داره بارون میاد
اینجا شبِ آسمونی

اینجا شبِ روی خاک یه شب بیستاره
شبی سیاه و سنگین که انتها نداره

شبای تلخ غربت. سیاه و ساکت و سرد
پر از خیال دیروز پر از جنون پر از درد

بارون میاد و من باز سرم به روی دیوار

اشکای داغم ای کاش. خسته ام اما بیدار

پشت حصار بنبست. گمشده تو بیابون
دلم به رنگ یلدا. صدام صدای بارون

چی بگم آسمونی! هوای خوندنم نیست
میخوام دیگه نباشم. که جای موندنم نیست

تکیه به سنگِ بن بست.
حصارِ ساکتِ شب

دارم میپاشم از خود. دارم میمیرم از تب

سکوتِ سردِ اینجا. شکستنش گناهه
صدا صدای نفرت. اینجا چقدر سیاهِ

دفترِ خاطراتم. رفیق خورد و خسته
مثلِ نگاه من خیس. مثل دلم شکسته

باز داره بارون میاد از آسمون تاریک
میباره و میبارم. چه دوریم و چه نزدیک

خسته ام آسمونی ها. اینجا سیاه و سردِ
اشکام شبیهِ آتیش. هوام هوای دردِ

صدام کنید آسمونی ها. تا از قفس رها شم
پر بزنم از این خاک. جفتِ ستاره ها شم

اونجا که از من و ما اسم و نشون نباشه
ضربت و تیر و تهمت. مرامشون نباشه

مادر میگفتی پشت هر شب صبح صادقی هم هست
دستمو بگیرید. شاید با اومدن پیش شما بی نشون شم
شاید اینجوری تموم شه این بن بست
شیرین غم هات فراوون
کاش عزیزات ببیننت از آسمون

(از شب نوشته های خرچنگ قورباغه ای خودم)