به حرفای روانشناس و من چقدر این زن و دوستش دارم و بعد که بهم گفت اظطراب شما رو فتح کرده به اون روزی فک کردم که معلمم دفتر مشقم و انداخت تو سطل آشغال و یادِ املای پاتخته که دستام میلرزید و میگف اگه بلرزه خط کش و میارم

یاد خط کشی که هی میخورد رو دستام
بعد یاد مادرم که دستام و دید هیچی نگفت
بعد یاد اشکای پارمیدا موقع آزمون افتادم
ذهنم مث کامواس کلافم کلافه
به همین چیزا فکر میکنم...