از طرفی نیاز به حرف زدن دارم، اون هم به مقدار زیاد. چون احساس میکنم هرچقدر تو این شرایط حرف بزنم باز هم کمه و باید صدامو به جایی برسونم. از طرفی دیگه فکر میکنم سکوتم کافیترین چیزیه که میتونم خالقش باشم. یه سکوت فداکارانه یا احمقانه برای شنیده شدن صدای بقیه. یه فریاد درونی شدم. کسی نمیشنوه و این منم که از هجوم صداها، میلرزم و میشکنم.