ما که توقعمان زیاد نبود!
دلمان کسی را میخواست که ما را بلد باشد!
وقتی ببینیم نیست؛
دلسرد میشویم، سکوت میکنیم و به هیچ کنشی، واکنش نمیدهیم
وقتی بارها بودیم و دیده نشدیم 
حرف زدیم و شنیده نشدیم
چایی ریختیم و تنهایی خوردیم
فیلم دیدیم و تنهایی خندیدیم
بغض کردیم و تنهایی اشک ریختیم
و از یک جایی به بعد، ما کسانی را داشتیم که دوستشان نداشتیم!
صحبت از خیالبافی و ایده آل پردازی نیست!
صحبت از این است که آدمها برای ماندن، انگیزه میخواهند
دلشان که گرم نباشد، بیحس میشوند،
پشت میکنند به هرچیزی که بود و میروند
برای همیشه میروند...