تاپیک: فلسفه بدانیم
?زیبای وحشی ? [#] (1402/10/10 , 19:24) انتقام قادسيه را خواهیم گرفت |
"سه کیفیت زندگی"
بودا تعلیم داد که همه پدیده ها، از جمله افکار، عواطف و تجربیات ما، با سه ویژگی یا «سه کیفیت زندگی» مشخص می شوند: ناپایداری ، رنج یا نارضایتی (، و عدم اصالت نفس. این سه علامت برای همه چیزهای شرطی صدق می کند - یعنی همه چیز به جز "نیروانا".
به گفته بودا، درک کامل سه کیفیت زندگی, برای رسیدن به حقیقت ضروری است.
ٔبودا تعلیم داد همه چیز تغییر می کند. این ممکن است بدیهی به نظر برسد، اما بیشتر اوقات ما جوری با همه چیز برخورد می کنیم که گویی وجود آنها دائمی است. بنابراین وقتی چیزهایی را از دست میدهیم که فکر میکنیم نمیتوانیم بدون آن زندگی کنیم یا اخبار بدی دریافت میکنیم که فکر میکنیم زندگی ما را خراب میکند، استرس زیادی را تجربه میکنیم.
هیچ چیز، همیشگی نیست، زندگی ما نیز همیشگی نیست.
رنج یا نارضایتی، از جمله ایدههای نادرست در بودیسم است. بودا گفت که زندگی رنج است، اما منظور او این نبود که همه زندگی ناراحتی و ناامیدی است. بلکه منظور او این بود که در نهایت رضایت ما را فراهم نمی کند. حتی زمانی که همه چیز راضی کننده است - یک زمان دلپذیر با دوستان، یک غذای عالی، یک ماشین جدید - رضایت، دوام نمی آورد زیرا همه چیز ناپایدار است.
درک عدم اصالت نفس، دشوارتر است. بودا تعلیم داد که هیچ نفس ثابت و دائمی وجود ندارد که در بدن ما ساکن باشد. به عبارت دیگر، ما یک هویت ثابت و مطلق نداریم. او گفت که حسی که از "من" .( خودمان ) به عنوان موجودی مجزا و منفرد داریم یک توهم است. آنچه ما «خود» می نامیم، ساختاری از فرآیندهای فیزیکی، ذهنی و حسی است که به هم وابسته هستند و دائماً در جریان هستند.
بودا گفت، این توهم یک نفس مجزا و دائمی است که ما را به رنج و نارضایتی می کشاند. ما بیشتر انرژی خود را صرف محافظت از خود می کنیم، سعی می کنیم آن را راضی کنیم و به چیزهای غیر دائمی چسبیده ایم که فکر می کنیم آن را تقویت می کند. اما اعتقاد به نفس مجزا و دائمی منجر به این میل می شود که طبق چهار حقیقت بزرگ، منشأ رنج ماست.
آموزههای بودا، بهویژه تمرین راه هشتگانه، دارویی برای درمان توهمات ما فراهم میکند تا کمتر خود محور شویم و کمتر به چیزهای ناپایدار وابسته شویم.
وقتی که حقیقت سه کیفیت زندگی را بررسی می کنیم ، آنگاه می توانیم عواملی را در ذهنمان پرورش دهیم که برایمان آرامش و عدم برافروختگی نسبت به آنچه که دوست داریم و آنچه که دوست نداریم به همراه می آورد.
1
بودا تعلیم داد که همه پدیده ها، از جمله افکار، عواطف و تجربیات ما، با سه ویژگی یا «سه کیفیت زندگی» مشخص می شوند: ناپایداری ، رنج یا نارضایتی (، و عدم اصالت نفس. این سه علامت برای همه چیزهای شرطی صدق می کند - یعنی همه چیز به جز "نیروانا".
به گفته بودا، درک کامل سه کیفیت زندگی, برای رسیدن به حقیقت ضروری است.
ٔبودا تعلیم داد همه چیز تغییر می کند. این ممکن است بدیهی به نظر برسد، اما بیشتر اوقات ما جوری با همه چیز برخورد می کنیم که گویی وجود آنها دائمی است. بنابراین وقتی چیزهایی را از دست میدهیم که فکر میکنیم نمیتوانیم بدون آن زندگی کنیم یا اخبار بدی دریافت میکنیم که فکر میکنیم زندگی ما را خراب میکند، استرس زیادی را تجربه میکنیم.
هیچ چیز، همیشگی نیست، زندگی ما نیز همیشگی نیست.
رنج یا نارضایتی، از جمله ایدههای نادرست در بودیسم است. بودا گفت که زندگی رنج است، اما منظور او این نبود که همه زندگی ناراحتی و ناامیدی است. بلکه منظور او این بود که در نهایت رضایت ما را فراهم نمی کند. حتی زمانی که همه چیز راضی کننده است - یک زمان دلپذیر با دوستان، یک غذای عالی، یک ماشین جدید - رضایت، دوام نمی آورد زیرا همه چیز ناپایدار است.
درک عدم اصالت نفس، دشوارتر است. بودا تعلیم داد که هیچ نفس ثابت و دائمی وجود ندارد که در بدن ما ساکن باشد. به عبارت دیگر، ما یک هویت ثابت و مطلق نداریم. او گفت که حسی که از "من" .( خودمان ) به عنوان موجودی مجزا و منفرد داریم یک توهم است. آنچه ما «خود» می نامیم، ساختاری از فرآیندهای فیزیکی، ذهنی و حسی است که به هم وابسته هستند و دائماً در جریان هستند.
بودا گفت، این توهم یک نفس مجزا و دائمی است که ما را به رنج و نارضایتی می کشاند. ما بیشتر انرژی خود را صرف محافظت از خود می کنیم، سعی می کنیم آن را راضی کنیم و به چیزهای غیر دائمی چسبیده ایم که فکر می کنیم آن را تقویت می کند. اما اعتقاد به نفس مجزا و دائمی منجر به این میل می شود که طبق چهار حقیقت بزرگ، منشأ رنج ماست.
آموزههای بودا، بهویژه تمرین راه هشتگانه، دارویی برای درمان توهمات ما فراهم میکند تا کمتر خود محور شویم و کمتر به چیزهای ناپایدار وابسته شویم.
وقتی که حقیقت سه کیفیت زندگی را بررسی می کنیم ، آنگاه می توانیم عواملی را در ذهنمان پرورش دهیم که برایمان آرامش و عدم برافروختگی نسبت به آنچه که دوست داریم و آنچه که دوست نداریم به همراه می آورد.
1