"همه چیز تغییر می کند"

این , یکی از اساسی ترین آموزه های بودیسم است. "بودا" تعلیم داد که سرچشمه رنج و نارضایتی انسان,  طلب و میل او به چیز هاست و چسبیدن به آنها.
با این دیدگاه اشتباه که آنها برای همیشه ماندگار خواهند بود. اما هیچ چیز ماندگار نیست.

"ناپایداری"، یکی از سه نشانه زندگی است که توسط بودا بیان شد.  این سه کیفیتی هستند که  زندگی را مشخص می کنند و همیشه وجود دارند. (دو نشان دیگر وجود عبارتند از: رنج و عدم اصالت نفس)

بدن ما  دچار زوال و پوسیدگی می شود. مو و دندان می ریزد. نگرش های ذهنی نیز تغییر می کند. هیجان و عصبانیت به وجود می آید، سپس محو می شود. سلامتی و شادی ما موقتی است. ما سرانجام بیمار خواهیم شد، پیر می شویم و می میریم، همانطور که دوستان، دشمنان، خویشاوندان و غریبه ها نیز خواهند مرد. زندگی انسان کوتاه است.

در نوشته های بودیسم، زندگی با رعد و برق  یا حباب شناور در یک رودخانه مقایسه می شود.

دنیای اطراف ما ممکن است استوار و تغییرناپذیر به نظر برسد، اما حتی مسیر رودخانه ها تغییر می کند، کوه ها فرو می ریزند، دریاها خشک می شوند و ستاره ها می سوزند. کل جهان در یک جریان دائمی است، به وجود آمده و نابود خواهد شد. زندگی کوتاه ما این امتیاز را به ما می دهد که فقط برای یک لحظه شاهد این گذار باشکوه باشیم.

درک ناپایداری، کلید درک زنجیره منشأ وابستگی، ایده پوچی و بسیاری دیگر از مفاهیم مهم بودایی است. از آنجایی که همه هستی، مشروط به این سه کیفیت است، هدف اعمال بودایی این است که وابستگی ما به جهان را آنگونه که هست از بین ببرد و به ما کمک کند تا ناپایداری و نحوه تأثیر آن بر تمام جنبه های زندگی  را درک کنیم.

مثلا تعمق درباره مرگ: در یکی از گفتارهای خود ، بودا از پیروان خود خواست قبل از خواب شبانه، فکر کنند که ممکن است تا صبح زنده نمانند. تعمق های دیگر در مورد ناپایداری شامل طبیعت دائماً در حال تغییر، نفس کشیدن و سایر احساسات جسمی، تغییر افکارمان، یا گذر فصول و سایر دگرگونی ها در جهان طبیعت است.

5