شیر ایرانی بومی سرزمین ایران بوده و منطقه دژ، کرخه و دشت ارژن فارس، زیستگاه اصلی این گونه بوده است. اما در تمام دیگرنقاط فلات ایران نیز مشاهده میشده است. گفته میشود که واپسین شیرهای ایرانی در سال ۱۹۴۵میلادی و در پیرامون دزفول از سوی مهندسان آمریکایی که مشغول ساخت راهآهن در خوزستان بودند دیده شدهاست.

در اوایل سال ۱۹۴۳ یک قلاده شیر ایرانی را فردی به نام "هیتنی" دیده و بعد از آن در سال ۱۹۴۵ نیز توسط "جونز" در درههای کرخه نزدیک دزفول رویت شده که بعد از بازگشت به انگلیس مقالهای در این زمینه ارائه میدهد.

این در حالی است که پس از این تاریخ دیگر هیچ شیری در ایران دیده نشده و نسل این گونهی جانوری به دلیل نابودی زیستگاه و شکار بیرویه شکارچیان در دوره قاجار، از بین رفته است. اما آخرین گزارش رسمی از شکار شیر در ایران مربوط به ظلالسلطان پسر ناصرالدین شاه قاجار است که در بیشههای حوالی شیراز اتفاق افتاده.

در آن زمان شیر ایرانی در معرض انقراض بوده که چند نفر با مشاهده آن شیر، به طمع صله و پاداش به ظلالسلطان گزارش میدهند و او نیز که علاقهی فراوانش به شکارهای بیرویه و دیوانهوار و به روایت خاطراتش شکارهای گاه چندهزارتایی زبانزد بود، درنگ نکرده و شیر مذکور را شکار کرد و با او عکس یادگاری گرفت تا شاید نامی از خود در تاریخ شکارگری بر جا بگذارد. روایت دیگر این است که او خود این شیر را شکار نکرده و فقط با جسد شیر عکس یادگاری انداخته است.