اینجا
جایی بر لبه ی تیز عبور
به فصلی دلواپس رسیده ام
که چشم هایش
از جنس سایه است
و بالهایش به رنگ ستاره

سالها باد
صدای پای این فصل را می آورد
به آغوش حادثه
زمانی
که به پاییز می آویختم
تا آهنگ خرد شدنم
در زیر پای برگ ها
نفس های ترس را
از دامن نیامدن هایت بتکاند

بیا
که دیگر از من
نه برگی مانده
نه آذری
که پاییز را بسوزاند
تا بهار
با سطرهایی سبز
عریانی نداشتن هایت را بپوشاند