غمگینم
و می توانم سر مزار هر غریبه ای چنان بلند گریه کنم که عابران
گمان کنند پسرم بوده
با اینهمه اما
درد من این ها نیست
درد من این شعر است که دارم
در خانه ای خالی می خوانم و کلماتش
به سمت خودم برمی گردند
درد من این شعر است
که مطمئنم نه می خوانی
و نه
اگر خواندی
اعماق آوار پشت سرت را میفهمی