یلداست ولیکن نرسد شب به سپیده
کز خون جوانان وطن لاله دمیده

از بین هزاران شب دشوار که بگذشت
ای دوست کدامش به درازا نکشیده؟

ما ملت دلسوخته را هر شبه یلداست
خون گشته دل ما چو انار ترکیده

گفتند به دامان عدالت بزنم چنگ
آخر چه زنم چنگ به دامان دریده؟

آنکس که ز آزادی افکار سخن گفت
امروز کمر بسته به تفتیش عقیده

از شعله ی باروت ستم عشق مجویید
دندان هم از آن شیر که زنجیر جویده

خود شعله بیفروز و پناه دل خود باش
شاید برسد آخر این شب به سپیده