تنها دارایی عاطفی من دوست داشتن توست. تو که حرف که میزنی انگار شعری خوانده باشم، چیزی در درونم میدرخشد. کوچک به اندازهی بالهای شفاف یک سنجاقک. حرفهای تو شعر میشود و شعرهای تو وادارم میکند که برگردم. برگردم به زنده بودن، زنده ماندن، نفس کشیدن و زندگی. زندگی که ابتدای هر قصهایست. قصهای که میخواهد پابرجا بماند و نقال شادیها و خوشیها باشد. خوشیهایی که خُردند مثل بوتهی نازک گل سرخ و تشنهاند برای پا گرفتن و قد کشیدن. قد کشیدهایم و قدمت با تو بودنم کاش از سالهای بیتو بودنم جلو بزند. این تاریخچهی چندین ساله پر از شادیهای مشترک و زخمهای محترمی است که نباید از یاد برد و نخواهم برد از یاد، وقتی که شعر میشوی و گم میکنم بودنم را در بودنت.