یادم میاد یه زمانی خیلی میخندیدم.
غش غش لبخند میزدم
عادتم شده بود
تا اینکه کم کم با فضای مجازی اشنا شدم
تبدیل ام کرد ب یک دختر پخته
خنده های الکی مو ازم گرفت
هرکسی که توی مجازی بود زخمی زد رفت....
حالا خیلی کم می خندم....
ولی وقتی بخندم غش میکنماز ذوق
جیغ جیغ میکنم از خوشی
چون خودم باخودم می خندم مثل دیونه ها
عاشق دیونه هام
حالا فهمیدم فقط خودم دارم
برسم بهش براش وقت بذارم
اوایل کم حرف بودم
با دو تا استیکر جواب میدادم.
ذوق شوقی نداشتم
آخه تا اینکه کلا تنها شدم...
ی دوست ی دوست خوب که فکر نمی کردم
بعد همه رفیق هام یه دوست وارد زندگیم شد
با کلی امید انگیره هدف که عمل کنم
الان می خوام برم سمت نورو روشنایی
نور خودمم روشنایی خودمم .
دلم میخواد آنقدر تغییر کنم که بهم افتخار کنه.
آخه من جگر گوشه اش هستم
الان همه افکارام شلوغه باید سر وسامون بدم
اگه تلاش نکنم درجا می کشم کنار حالا
دوست ندارم بکشم کنار این بار بیا باهم زندگی کنیم ??
ب خودم قول دادم بخاطر تو
برسم به آرزوهام