من همیشه اون کسی بودم که به بقیه امید میداد و نمیزاشت کسی خودشو ببازه و از جنگیدن با زندگی دست بکشه، نمیزاشتم کسی بخوره زمین و لباساش خاکی بشه؛ اما وقتیم میخورد زمین بلندش میکردم میفرستادمش جلو تا ادامه بده و قوی باشه، میفهمی که چی میگم؟
ولی از یه جایی به بعد دیدم خودم خوردم زمین و لباسام خاکی شده، وقتی به هزار زحمت بلند شدم دیدم هیچکس نبود حتی دستمو بگیره و ازم بپرسه حالت چطوره؟
وقتی بلند شدم دیدم پاهام زخم شده، بازم کسی نبود زخمامو درمان کنه ، هرچی چشم چشم کردم کسیو کنارم ندیدم؛ تصمیم گرفتم خودم زخمامو ببندم و به خودم امید زندگی بدم تصمیم گرفتم تنها باشم اینجوری دیگه روحم نابود نمیشه چون من دیگه فهمیدم فقط تنها بودنه که کمکم میکنه، وقتایی که از ادما انتظار دارم کنارم نیستنو لحظاتی که کنارمن فقط برای منفعت خودشونه!