بعضی شبا دیگه توان جنگیدن ندارم، بغض میکنم، گریه میکنم، برای بار هزارم سِر میشم. امشبم از همون شباست که بغضم داره خفم میکنه ولی نمیکشه منو. از همون شباست که با خودم میگم کاش آدمیزاد میتونست خیلی چیزا رو خودش انتخاب کنه؛ که اگه میتونست، این چشمای پر از اشک و قلب پر از درد قطعا انتخاب من نبودن. از همون شباست که مچاله میشم کنج اتاقم و به صدای تیک تاک ساعت گوش میدم بلکه زودتر صبح شه. از همون شباست که بخاطر ترس از کابوس دیدن حتی نمیتونم بخوابم. از همون شباست که آرزو میکنم همه چی تموم شه، تموم شم.

??