چی بگم؟ چی دارم ک بگم؟ البته حرف ک واسِ گفتن زیاده؛ ولی می دونی، آدما از ی جایی ب بعد دیگ حوصله دردودل کردنم ندارن. حوصله ندارن حرفایی رو ک تو دلشون تلنبار شده رو ب زبون بیارن؛ برای همین بدون اینکه خبر داشته باشن اون حرفا سَمیه می خورنشون، اروم اروم اون سم پخش میشه توی کل روحشون و کل وجودشونو سمی میکنه؛ کم کم دردو حس می کنن و از ی جایی به بعد از شدت زیاد درد می خوان گریه کنن، ولی توانایی انجام همین کارو هم ندارن و اشکایی ک قرار بود از چشماشون بباره تبدیل ب بغضِ سنگیِ توی گلوشون میشه. حالا علاوه بر سم و دردی ک توی وجودشون قرار داره باید احساس خفگی رو هم تحمل کنن؛ ولی می دونی قسمت تلخ ماجرا کجاست؟ اونجاست ک هیچکی تو رو نمیفهمه، همه از تو انتظار دارن ی آدم شاد و خندون باشی. توام ک نمیتونی حالتو توضیح بدی. میدونی ک توضیح دادنش فقط وقت تلف کردنته، وقتی کسی نمیفهمه؛ فقط ی لبخند تلخ مصنوعی می زنی، لبخندی ک تلخیشو فقط خودت حس میکنی؛ طبق معمول تظاهر می کنی حالت خوبه، ک بگذره...
??