من تهی بودم عدم روزی مرا زخاک سرشتن درمن امید را دمیدن من باامید لبخند زدم چون درخت سروی سر براوردم بلند حال که برومند شدم تبر ناامیدی جهل میزند بر ریشه ام خواهد مرا حقیر کند به زمین افکند کاشک باز امید درمن بدمد باز من اوج بگیرم
#انلاین گل شب بو