از در درآمدی و من از خود به در شدم / گفتی کزین جهان به جهان دگر شدم

گوشم به راه تا که خبر می دهد ز دوست / صاحب خبر بیامد و من بی خبر شدم

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق / ساکن شود ، بدیدم و مشتاق تر شدم

چون شبنم اوفتاده بُدم پیش آفتاب / مِهرم به جان رسید و به عیوق بر شدم

دستم نداد قوت رفتن به پیش یار / چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم

تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم / از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت / کاوّل نظر به دیدن او دیده ور شدم

او را خود التفات نبودش به صید من / من خویشتن اسیر کمند نظر شدم

گویند : روی سرخ تو سعدی ، چه زرد کرد / اکسیر عشق بر مِسم افتاد و زر شدم