سیگارش رو روی پِله خاموش کرد، نه فقط سیگار بلکه هر چیز دیگه ای که توی دستش و لا به لای انگشتای کشیدش جذاب به نظر میومد، همینجوری که تو سکوت شب نشسته بودیم گفت:میدونی چیه! نمیترسم که شاید فردایی نباشه، شاید فلان کارم درست نشه، یا شاید شرایطم جور نشه، تو کل مسیرم نگران هیچکدوم از چیزایی که رفتن و میرن نیستم، ولی میترسم، میترسم اینقدر این آدم ها به رفتارای نچسب و دلزدشون ادامه بدن که منی که کمترین انتظار رو دیگه از کسی ندارم مجبور شم وسط راهم خودم و گم و گور کنم که شاید بفهمن اینجا من یه موجود زندم، صدای قورت دادن بغضش و شنیدم که لیوان آبش و سرکشید و رفت.
?