هیچوقت دوست نداشتهام که گذشتهام را کسی زیرورو کند و وارد روزهایی که حالا دیگر نیستند بشود و بخواهد چیزی از تویش بیرون بکشد. نه اینکه گذشتهی بد و تلخ و شرمآوری داشته باشم. نه اصلن. گذشتهام خیلی عادی و شبیه خیلی از آدمهای دیگر بودهاست اتفاقن. ولی حس میکنم واکاویِ گذشتهی آدمها، برای کسانی که «اکنون» توی زندگیات هستند زیبا نیست. به نظر باید به زمان احترام گذاشت. «گذشته» [چه خوب، چه بد و چه شرمآور] مخصوص همان آدمهاییست که در گذشته بودهاند و «اکنون» مخصوص کسانیست که حالا توی زندگیمان حضور دارند. و آینده؛ آینده معلوم نیست از آنِ چه کسانی خواهد شد. و خب شاید به همین خاطر است که آینده است. آن را میتوانیم به هر کسی منتسب کنیم. اما فقط در رویا.
?