این پرسشی است که فلاسفه در قرون متوالی با آن درگیر بودهاند. برای مثل هگل در مقدمه درسهایی در بارهٔ تاریخ فلسفه مینویسد:: «هدف فلسفه شناخت آن چیزی است که ابدی است.. ولی تاریخ از آن چیزی سخن میگوید که زمانی بوده و زمانی دیگر از دست رفته است.» جالب اینجاست که این تعارضی که هگل از آن سخن میگوید، مسأله عمیقی است که تاریخ فلسفه با آن روبرو بوده است.

از یک سؤ فیلسوفانی چون هگل سیر فلسفه ورزی از سقراط تا زمان ایده آلیسم آلمانی را پیشرفتی پدیدار شناختی و منطقی بررسی میکنند که از فرایند خدا گونه عقل در تاریخ پیروی میکند، و از سوی دیگر متفکرانی چون نیچه و هایدگر و بعدها فلاسفه پسا مدرن و ساختار شکن از آن به عنوان نیست انگاری، فراموشی وجود و یا افول عقل انتقادی صحبت به میان میآورند. به هر عنوان، تاریخ فلسفه را، بر خلاف تاریخ علم، میتوان رزمگاه عقاید و افکار دانست که در آن مقوله «اندیشیدن» از عنصر «پیشرفت» مهمتر جلوه میکند. زیرا، مهم در اینجا، مزیت و برتری حال بر گذشته نیست، بلکه تفکیک کذب از حقیقت و شیوه اندیشیدن با مفاهیم است.

#ادامه دارد