تو غریبیّ و من انگار غریبانهترم
بیتو، در شهر تو من از همه بیگانهترم

از چه مینالم و از دردِ چه؟ رسوایم کن
که بفهمند چرا بیتو ز پیمانه، تَرَم

آنقدَر بیخودم از خویش که دارد کمکم
باورم میشود از چشم تو دیوانهترم!

چارهای نیست، دچارم کن و بر بادم دِه
که من از باد هم انگار که بیخانهترم

هر شب اینگونه به ناچار غزل میگویم
ورنه از مرزِ غزلهای تو پرچانهترم