امید پرندهای است
که بر شاخهٔ درخت روح فرود میآید
و نغمههای بیکلام میخواند
و هیچگاه از خواندن باز نمیایستد.

آوایش، دربادهای سخت،
خوش به گوش میرسد
و چه طوفان سهمگینی است
آن که بتواند این پرندهٔ کوچک را رمیده کند
پرندهای که چه بسیار دلها را گرم کرده است.

من در سردترین سرزمینها آواز او را شنیدهام
و در غریبترین دریاها
اما هیچگاه حتی در منتهای گرسنگی
از من درخواستِ خرده نانی نکرده است.