من همان پروانهای در پیلهام
که به خود، خوابِ رهایی دیدهام
طرحی از نقاشیِ پروردگار
پاک و معصومَم ، تُهی از حیلهام
*؛*؛*
جسم و روحِ من میانِ مرد و زن
گشته در هم ، آری پیچیدهام
من اسیرِ جسمِ نامربوطِ خود
همچو زندانی ، پشتِ میلهام
*؛*؛*
من به شوخیه طبیعت شُهرهام
من به چشمِ این جهان نادیدهام
خستهام از تهمت و توهینها
سوز و آه و اشک و خون باریدهام
*؛*؛*
ظاهرم زیبا و شاداب است ولی
دردها دارم ، درونِ سینهام
بس که احساساتِ من سرکوب شد
از پریشانی به خود لرزیدهام
*؛*؛*
سرنوشت از بس که بد رفتار کرد
من دگر از سرنوشت ترسیدهام
مهربان باش و کنارِ من بمان
تا رها گردم ، من از این پیلهام