دوست داشتن کسی دلیلی بر تایید صد در صدی او نیست. کسی را دوست داریم با تمام حُسنها و عیوبی که دارد. با وجود تمام نقدهایی که به او داریم. امّا وقتی خوب دقّت کنیم میبینیم یک یا چند ویژگی خاص در کسانی که دوستشان !داریم، وجود دارد که به این دوست داشتن منجر شده است.

هیچکس حق ندارد دیگری را برای دوست داشتن کسی محکوم کند. چرا؟ چون ما به دلایل خاص خودمان یک نفر را دوست نداریم ولی دیگری بنا به دلایل خاص خودش، همان یک نفر را دوست دارد. چون ما کسی را دوست نداریم، دلیلی ندارد که دیگری را هم وادار به دوست نداشتن آن کس کنیم. تنها میتوانیم با احترام به دلایل همدیگر برای دوست داشتن و یا نداشتن کسی، دربارهی این دلایل، تبادل نظر و گفتوگو کنیم. در این تبادل نظر و گفتوگو هم هیچ جبری نیست.

استثناء نیز وجود دارد. یعنی شاید بنده کسی را بی دلیل دوست داشته باشم یا خیلی هم از دلایل دوست داشتنم سر در نیاورم و نخواهم دربارهی دلایل دوست داشتنم با کسی صحبت کنم.

دوست داشتن احمقانه هم داریم. دوست داشتن کسی از روی توهم. یعنی کسی را به دلیلی دوست داریم ولی آن دلیل، توهمی بیش نیست. این زیر سوالترین دوست داشتنِ ممکن است و خوب است هر کسی قبل از دوست داشتن کسی، از خودش بپرسید نکند این دوست داشتنم از روی توهم و یا صرفاً تاثیرپذیری از دیگران باشد؟!

" برگرفته از نوشته های دست انداز "